Narodzony Bóg - Król

"Jezus się narodził, Jezus się narodził. Przyszedł między ludzi, aby ich odkupić." 

Maleńka Miłość właśnie tej nocy, ponad dwa tysiące lat temu przyszła na świat, by zbawić człowieka. By dać mu życie wieczne. W małej, zimnej stajence narodził się nam Zbawiciel, Mesjasz, Pan. Bóg, który zechciał być człowiekiem. 

Ilu ludzi chciałoby być bogami? Pewnie wielu. Najlepiej mieć jakieś nadprzyrodzone moce, kupę hajsu i nic więcej do szczęścia nie potrzeba. Jednak, kto z nas, ludzi, wolałby oddać wszystko i mieszkać w stajni, w ubóstwie i chłodzie? 

Dla maleńkiego Jezusa nie było nigdzie miejsca. Nikt nie chciał przyjąć do żadnej gospody brzemiennej Maryji wraz z Józefem. Nikogo to nie obchodziło. Ale można powiedzieć, że przecież nikt nie wiedział, że rodzi się Zbawiciel świata. Ciekawe, czy gdyby wiedzieli, przyjęliby? Może też i nie wszyscy. Przecież teraz też dla ludzi ważniejszy jest świąteczny lans, magia i inne pierdoły. Żeby się nażreć i nachlać. Po co im Bóg? Przecież ważniejsze są prezenty pod choinką. Im bogatszy Mikołaj tym lepiej. 

Bogu dzięki, nie wszyscy przechodzą święta tak nudno. Niektórzy wolą zaprosić do swojego domu nowonarodzone Dziecię Jezus. Wolą usiąść do wieczerzy wigilijnej wraz z najbliższymi, dzięki którym ten czas jest pełen miłości i rodzinnego ciepła. Przecież święta bez Boga są bez sensu. Bo jeżeli nie wierzysz to po co stroisz choinkę, szykujesz kolację i kupujesz prezenty? No tak, bo taka tradycja. Szkoda. Nawet nie wiesz ile tracisz. 

Na te święta chciałabym życzyć wszystkim błogosławieństwa Bożej Dzieciny. Zdrowia, miłości, pogody ducha i wielu wspaniałych chwil w nadchodzącym Nowym Roku 2016! 

#xmas #BożeNarodzenie

Przebaczenie

Człowiek jest tylko człowiekiem i nie byłabym sobą, gdybym nie zgodziła się z podpisem poniższego zdjęcia.

Nie mniej jednak nie zgodzę się z przesłaniem, które można z niego wyciągnąć. Mianowicie, nie powinniśmy od razu skreślać drugiego człowieka. Owszem, możemy zniknąć z jego życia, jeżeli ta osoba nas nie chce. Jednak nie zamykajmy drzwi, którymi ta osoba może do nas wrócić. Bo nigdy nie jest za późno na zrozumienie, że robiło się źle, że zboczyło się z trasy. Tak samo nigdy nie jest za późno na nasze nawrócenie. Bóg nigdy nie zamyka drzwi, którymi z łatwością możemy do Niego wrócić. 

Czym te moje "wypociny" uargumentuję? A już, bardzo proszę. Mam znajomą. Tylko znajomą. Z relacji, można by ją nazwać, przyjacielskiej, bez kitu dokładnie z takiej relacji, stałyśmy się jedynie znajomymi. Nasze rozmowy, jeżeli w ogóle do takowych dojdzie, zaczynają się i kończą zwykłym słowem "cześć". Przykre, ale prawdziwe. Relacja nasza popsuła się przez pewne duchowe walki, ale nie o tym mam tutaj gadać, a w zasadzie pisać. Tak nawiasem mówiąc, mam nadzieję, że ona kiedyś napisze dla was swoje świadectwo nawrócenia. Hope so! Wracając. Ostatnio nasza relacja polegała jedynie na moim codziennym narzucaniu się jej osobie poprzez wieczorne wysyłanie słowa Bożego na jej telefon. Niestety to też się skończyło, gdyż dostałam ewidentnie i bardzo, ale to bardzo dotkliwie do zrozumienia, że mam się bujać, bo marnuję jej czas. Te słowa, których nie chcę zbytnio przytaczać, bo zadały mi ogromny ból, były najgorszym ciosem w moje już poranione serce. Ale o tym, że słowa mają ogromną moc, w kolejnych postach. Wiem jednak, że szatan zrobił to celowo. Chciał pokazać mi jak nieudolnie się za nią modlę i jak łatwo, osoba chociażby teoretycznie wierząca, spada z ogromnym hukiem na dno. Szatan wytyka mi teraz to, że jestem w błędzie wierząc, że Bóg istnieje. Przecież gdyby istniał, moja modlitwa by jej pomogła, co ja mówię, gdyby istniał, ona nigdy by od Niego nie odeszła. Ależ nie szatanie! Ja już, dzięki Bogu, takie znaki czytam inaczej. Mianowicie, gdyby Bóg nie istniał, szatana też by nie było. Dlatego też, Bóg istnieje, a nienawiść szatana do Boga i do ludzi jest tak ogromna, że on za wszelką cenę chce nas do siebie zaciągnąć, wmawiając nam cokolwiek. Zazwyczaj wciska nam kit, że będziemy mieli coś, czego bardzo pragniemy, ale za to musimy oddać mu duszę. Sorry, ale ja na taki deal się nie piszę. Dziękuję, ale mam lepszą propozycję. Od samego Boga, więc hello! 

Wiem, że w momencie, gdy ktoś nas zrani, wówczas zamykamy się w sobie. Zamykamy wszelkie drzwi, którymi można do nas trafić. To jest całkowicie zrozumiałe. Jesteśmy tylko ludźmi i boli nas każdy zadany przez kogoś nam bliskiego cios. Każde ich niemiłe słowo jest jak strzał w twarz, albo tępy kij w serducho. Jednak nie warto do końca tak robić. Powinniśmy nauczyć się przebaczać, bo to droga do radości. Jeżeli nie przebaczamy, wypowiadane przez nas "Ojcze nasz" traci sens. "i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom" Prawda?! Odpuść, jak my odpuszczamy. 

Czasem warto się nad tym pochylić, zastanowić i wymazać urazę z serca. Nie każę wam zapominać, broń Panie Boże, choć to raczej byłoby lepsze dla nas samych. Co ja mówię, ja nic wam nie każę, ja proszę, żebyście w końcu z prawdziwą radością mówili modlitwę Pańską, bo ona wtedy nareszcie nabierze sensu. 

Z Ewangelii wg. św. Łukasza:

"A gdy był jeszcze daleko, zobaczył go ojciec, ulitował się nad nim, przybiegł do niego, wziął go w swe objęcia i ucałował go. Wtedy rzekł do niego syn: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciwko tobie! Już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec powiedział do swoich służących (...) Będziemy jeść i radować się, bo oto mój syn był już umarły, a teraz znów żyje; był zaginiony i oto znów odnalazł się." Łk, 15:20-24

Paweł - świadectwo

Żeby nie było, że tylko ja się tu wypowiadam. Świadectwo mojego kolegi jest w 100% prawdziwe, on sam je napisał, za co po raz kolejny serdecznie mu dziękuję! Zapraszam do lektury kochani. #wszystkomogęwNim

"Jeszcze 3 lata temu nikt by nie pomyślał, że będę pisał, mówił o Bogu, o doświadczeniu Boga żywego w moim życiu. Życie moje, delikatnie mówiąc, nie było idealne, w domu nie było kolorowo, ojciec pił, ciągłe awantury itd. Nie chce się rozpisywać w tym miejscu, uważam, że nie jest to zbyt ważne, ale mimo wszystko miało to wpływ na kolejne kroki, które stawiałem, a które ciągnęły mnie w dół. W wieku 14 lat pierwszy raz zapaliłem haszysz, boisko coraz bardziej schodziło na drugi plan, ralecja z rodzicami była coraz gorsza. Zaczęły się imprezy, picie co weekend, zacząłem coraz wiecej palić marihuany, brałem amfetaminę itd. Na początku było całkiem ciekawie, zabawnie, niewinnie. Uzależniłem się od marihuany, paliłem niemalże codziennie i w sumie dobrze mi się tak żyło, niczym się nie przejmowałem. Słuchałem dużo rapu i to kawałków gdzie marihuana jest propagowana i to mi pasowało. Przestałem chodzić do kościoła, nie modliłem się, awanturowałem się zawsze na tematy religijne, że to wszystko jest sztuczne, że jak w chlebie może być Jezus, przecież to bez sensu. Po paru latach marihuana zaczęła być dla mnie ciężarem, mega ograniczeniem, ale nie potrafiłem jej rzucić, była ona ode mnie silniejsza, więc dalej paliłem. Byłem w bardzo złym stanie psychicznym, nie miałem chęci do życia, widywania się ze znajomymi, dlatego coraz częściej paliłem sam, miałem w sobie pragnienie życia pełniej, i w życiu bym wtedy nie pomyślał, że to życie mogę znaleźć tylko w Bogu. 

Ogólnie to nie jest tak łatwo napisać co się stało, że zmieniłem swoje życie. W niedziele 7.10.2012 mama przygotowywała w naszym domu poczęstunek dla rodziny koleżanki z pracy, gdyż jej syn miał obłóczyny, bardzo nie chciałem być wtedy w domu, nie lubiłem ludzi z kościoła, zawsze wydawali mi się sztuczni, smiechy hihy, a w rzeczywistości są zupełnie inni. Jak już wszyscy pojechali zacząłem rozmawiać z mamą (to juz był mały cud ze rozmawiałem z nią) na temat Medjugorie i zeszliśmy na temat czasów ostatecznych i przestraszyłem się tego, co robię ze swoim życiem, że droga którą idę prawadzi mnie w dół. Nie wiem co się stało, ale wtedy uwierzyłem w Jezusa, że On naprawdę jest przy mnie i poszedłem się pomodlić z wiarą, że modlitwa jest rozmową z Bogiem, z Maryją. Zacząłem prosić Boga o pomoc w zmianie życia, że ja tak nie chcę dalej. Otrzymałem wielką łaskę od Pana, poznania Jego dobroci, miłosierdzia i tego, że On mi naprawdę pomoże. Mama modliła się o moje nawrócenie i myślę, że to jest między innymi powodem, że otrzymałem od Jezusa nowe życie, ja sam bym na to nie wpadł, że to własnie w Nim jest moja wolność. 6.10.2012 ostatni raz zapalołem marihuanę. Po tym dniu, po pierwszej mojej prawdziwej modlitwie, nie miałem żadnego problemu aby przestać palić. Modlitwa stała się centrum mojego życia, zacząłem chodzic do kościoła, czytać pismo święte i stopniowo porzucałem kolejne grzechy: przeklinanie, masturbację, papierosy. Moje serce stawało się coraz czystsze, uczyłem się co to znaczy kochać. Zacząłem jeździć na rekolekcje, które mi bardzo pomagały, poznawać ludzi, którzy emanowali miłością. Oczywiście bywały również trudne chwile, kiedy zaczęło mi brakować przyjaźni, spotkań i chciałem już sobie trochę odpuścić, ale nigdy tak się nie stało. Uczę się cały czas, co to znaczy żyć z Jezusem, jak żyć z Jezusem, staram się  rozeznawać jak mam funkcjonować jako ja, bo wiem, że Jezus na pewno kocha mnie takiego, jakim jestem i nie chce, abym przestał być sobą, ale chce ze mną współpracować właśnie takim jakim jestem (podziwiam Go za to :D ). Nigdy bym nie pomyślał, że życie jako dziecko Boże może być takie lajtowe, chodź i tak czesto muszę się zaprzeć samego siebie, bo jestem jeszcze "niegrzecznym" dzieckiem, takim bobasem co broi. Na poczatku bardzo się bałem reakcji innych na moją zmianę, na moje poglądy, a nie chciałem ukrywac, że Jezus jest moim Panem, Bratem, Przyjacielem, ale spotykam się  rzadko z krytyką, a jak się już pojawia, to wiem, że to nie jest mój problem, więc się nie przejmuję, staram się tylko za dużo nie powiedzieć, żeby później nie żałować tego. 

Te 3 lata to mega rozwój w moim życiu, mega, mega i to dzięki Bogu, ale też mojemu TAK, które powiedziałem Jezusowi i to TAK kosztowało mnie wiele wysiłku, ale teraz widzę, że moje nowe życie jest faktycznie życiem, a nie jego imitacją. Zacząłem poznawać tak naprawdę siebie, swoje talenty, jaki jestem naprawdę, (tak na marginesie to spoko ze mnie kolo), zacząłem spełniać się w życiu osobistym, rozwijać, zacząłem studiować pedagogikę, najlepsze są komentarze znajomych "cooooooo !!!!!! Tyyyyyyyy!!!!!!!! " Kiedyś przechodziłem z klasy do klasy na samych dwójach i to jeszcze ledwo ledwo. Ogólnie to żyję z wielką nadzieją na przyszłość, a zapowiada się naprawdę kozacka, "WSZYSTKO MOGĘ W TYM, KTÓRY MNIE UMACNIA " Jezus mnie uratował ALLELUJA !!!"

Chwała Panu ludziska!!!

#nawróceniadar

"Przeznaczenie sprawiedliwego i grzesznika"

Prawie 24h temu Mona przesłała do mnie sms ze swoją kolejną rozkminą. Mianowicie chodzi o powyższy tytuł. Dotyczy on psalmu 37. Przytoczmy początek: "Niech cię nie obchodzą ci, co źle czynią, niczego nie zazdrość bezbożnym. Zwiotczeją szybko - jak trawa, uwiędną - jak każda zieleń." Ps 37:1-2 I koniec "A wszyscy bezbożni zostaną zgładzeni, o ich potomstwie zginie wszelka pamięć. Sprawiedliwym zaś ześle Pan wybawienie, On bedzie im ostoją, gdy przyjadą dni ucisku. Pan śpieszy im z pomocą i niesie ocalenie, broni ich przed grzesznikami i niegodziwcami bo u Niego szukali schronienia." Ps 37:38-40

Jak dla mnie ostry pocisk, ale i pocieszenie. Pocieszenie dla mnie, że jako osoba wierząca nie muszę się przejmować tym, co ze mną będzie na końcu czasów. I nie tylko na końcu. Zobaczcie, w momencie, gdy jest nam źle, On biegnie z pomocą. Taki wielki Bóg, Król. Ogarnijcie jak wielką miłością On nas obdarzył, dla nas jest w stanie, tak na ludzki rozum, rzucić wszystko i ratować nas z ucisku. Czad!! Powinniśmy być Mu wdzięczni, tak jak jesteśmy wdzięczni przyjacielowi, gdy rzucił wszystko i przyjechał by jedynie pobyć z nami, gdy jest nam źle. Przecież właśnie w tym przyjacielu jest Bóg. To On mu powiedział "słuchaj, zostaw to wszystko i jedź, ona/on cię bardziej potrzebuje, praca nie ucieknie." Dlatego nasza wdzięczność nie powinna skończyć się na powiedzeniu tego ładnego słowa "dziękuję" tylko przyjacielowi, ale i powinniśmy uklęknąć i podziękować Bogu, że pomógł nam przysyłając do nas naszego przyjaciela.

Mona rozkminiła to tak:

"Psalm 37,  zwierciadło opatrzności - bardzo pokrzepiające, widzisz i tu nie jesteśmy sami. Jak już raz wejdziesz w bliską relację z Bogiem i chcesz iść dalej z Nim, to choćby ludzie cię gnębili, wytykali palcami, oszukiwali, wyśmiewali - to nie ma co się martwić - Pan Bóg mówi, wszystkich ich zgładzę, a ty się ostaniesz wraz ze swoim potomstwem i zaznasz wszystkiego czego chce Twoje serce - daje nam obietnice! I ja wiem, że je spełnia, jak i Ty."

Właśnie, powinniśmy uwierzyć w to, że Bóg zawsze dotrzymuje słowa. Serio! On nie rzuca słów na wiatr. Jest zbyt szlachetny. W końcu jest Bogiem, nie kłamie. Bo po co miałby to robić?! Skoro już raz dotrzymał słowa, dając nam Swojego jedynego Syna. A chyba oddanie Swojego jedynego Syna, Swojej największej miłości na śmierć za takich grzeszników to nie lada wyzwanie, co nie? No raczej. 

Z Bogiem kochani, miłej rozkminy! 

#słowopokrzepienia

Czas oczekiwania

Dobiega końca druga już niedziela adwentu. Czasu oczekiwania nie tylko na kolejne święta Bożego Narodzenia, ale i na powtórne przyjście Chrystusa, czyli na koniec świata. Trudno jest myślec o śmierci, a co dopiero być na nią gotowym. Jednak "w chwili, której się nie domyślamy, Syn Człowieczy przyjdzie." Czy nie lepiej starać się przygotowywać swoje serce do tego momentu? 

Słowo z dzisiejszej niedzieli.
Ewangelia wg św. Łukasza 3,1-6. 

"Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny;
za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.
Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów,
jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: "Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego. Każda dolina niech będzie wypełniona,
każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi.
I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże"."

Mam takie szczęście, że moi przyjaciele wnikliwie analizują słowo Boże. Nie chodzi mi tu jedynie o medytację nad jakimś fragmentem, ale o wyłapanie słów Ewangelii wśród wydarzeń dnia codziennego. Właśnie przed momentem otrzymałam sms ze słowami, które nawiązują do dzisiejszego dnia i dzisiejszej Ewangelii. Dzieli się nim z wami Monika.

"Widzisz - czasami mamy gorsze dni,  tak jakby bez Boga - ale On i tak jest, tylko jakby w cieniu.  I wtedy jest czas dla ciebie,  może czas smutku,  lęku,  sprawdzianu - ale ten czas jest łaską, która ma przybliżyć Cię do Boga,  do doskonałości, do zbawienia.  I nie narzekaj, nie marudź - walcz - bo po walce znowu będzie Bóg i radość z jego obecności,  większa niż wcześniej. Nie dostajemy prób / krzyża większego niż możemy unieść."

Wydaje mi się, że każdy z nas niejednokrotnie doświadczył smutku, lęku, samotności. Wtedy byliśmy w tym cieniu. Miejscu bez wyjścia, bez okien i drzwi. Wówczas staraliśmy się dotrzeć do swojego wnętrza, by znaleźć to, co pomoże się nam wydostać. Mogliśmy poznać swoje zakamarki, swoje mocne i słabe strony. Mogliśmy zastanowić się czego, a może kogo nam brakuje. Jeszcze nie raz znajdziemy się w takiej sytuacji. Jednak wówczas wystarczy skupić się na tym, co nas tu doprowadziło i dlaczego, a znajdziemy rozwiązanie dużo szybciej. 

Prawdziwa miłość.

W dzisiejszych czasach z taką łatwością człowiek mówi drugiemu człowiekowi te dwa, jakże ważne słowa, "kocham cię", a potem, bardzo często, jedna strona zostawia drugą. I gdzie tu tak naprawdę była miłość? Słowa "kocham cię" zostały rzucone na wiatr. Co pozostało? Złamane serce, pustka, smutek i żal. Ale do kogo żal? Do samej siebie? Czy może do tej osoby, która odeszła? Z początku, pewnie do drugiej osoby. Później zaczyna się szukać dziury w całym, ostatecznie obwiniając samą siebie. A nie warto. Trzeba spojrzeć na tą zakończoną relację trzeźwo. Dlaczego stało się tak, a nie inaczej? Może to wcale nie była miłość?

Więc czym jest miłość? Dlaczego wydaje się nam, że wiemy co to jest miłość i nikt nie ma prawa przykładowo wtrącać się w nasze związki, często skupione jedynie na miłości erotycznej, fizycznej - EROS, a nie na tej ważniejszej, miłości duchowej - AGAPE. Czy pożądanie równe jest prawdziwej miłości? Nie sądzę. Miłość to coś głębszego. Zdecydowanie. Bo łatwo pokochać kogoś fizyczność, która niestety z biegiem lat nieodzownie mija. I co wtedy? Miłość też zniknie? Dlatego tak ważna jest czystość przed ślubem. Zachowując czystość pozwolimy na pokochanie drugiego człowieka miłością duchową - AGAPE, a nie tylko miłością fizyczną, erotyczną - EROS. On patrząc na Ciebie nie będzie widział jedynie smukłej talii, długich nóg, seksownej pupy czy dużego biustu. Spojrzy głębiej. Do twojego wnętrza. Pokocha zwierciadła twojej duszy, czyli oczy, zapamięta twój zapach i smak. Skupi się na tobie jako na osobie, z którą uwielbia spędzać czas. Osobie, dla której zrobiłby wszystko. Będzie znosił twoje gorsze dni ze spokojem. Niecierpliwie będzie czekał na spotkanie żeby zwyczajnie posiedzieć w twojej obecności, by posłuchać twojego głosu, bicia twojego serca. Nie będzie potrzebował więcej, bo Ty jako osoba go dopełnisz. Dasz mu ciepło, uśmiech, będziesz jego ostoją i pomocną dłonią. Podzielisz sie z nim tym, co masz najlepszego. Dasz mu, nie oczekującą nic w zamian, miłość, by on był szczęśliwy. Wówczas otrzymasz to samo w podziękowaniu. Czy nie warto pokochać człowieka, za to, co jest w jego wnętrzu?

Taką właśnie miłością kocha nas Bóg. Zobaczcie jak bardzo nas kocha. Dał nam Swojego jedynego syna, a On dla nas umarł i po trzech dniach zmartwychwstał, żebyśmy my mieli życie wieczne. Czaicie to? Oddał Swoje najukochańsze dziecko, Swoje jedyne dziecko, żeby nas zbawić. Nas. Takich zwykłych grzeszników, którzy codziennie ranią Go, gdy zrobią jakąś głupotę, gdy zgrzeszą. Nie wiem, czy jacykolwiek rodzice, oddaliby swoje dziecko, by ono swoją śmiercią mogło uratować miliardy innych ludzi. Raczej nikt by się na to nie zgodził. Tylko byśmy mówili "No skoro tak można, to niech idzie syn/córka Nowaka, a nie moja." Prawda? My - ludzie nie potrafimy pokochać nikogo bez pragnienia wzajemności. A Bóg? Bóg kocha nas zawsze. W każdym momencie naszego życia. Nieważne, czy wierzymy w Niego, czy nie. Czy staramy się oddawać Mu tą miłość, jaką On nas obdarowywuje, choć w jak najmniejszym procencie, czy też nie. Dla Niego to się nie liczy. Bo On kocha nas bezinteresownie. Niczego nie oczekuje. Nie ocenia nas, choć jest Bogiem. Pomaga nam, gdy widzi, że nie dajemy sobie rady, ale niestety bez naszej zgody nie może ingerować w nasze życie, bo dał nam wolną wolę. On jest Bogiem, może wszystko, a nam, zwykłym ludziom, dał możliwość decydowania o swoim życiu. 

Zachęcam nas wszystkich do modlitwy o dar właśnie takiej miłości. O dar miłości bezinteresownej, duchowej, dzięki której łatwiej nam będzie pokochać drugiego człowieka, za to jaki jest jako osoba, a nie za to jak wyglada. Za to, co sobą prezentuje, a nie jakie jego ubrania mają metki. Za to, co wnosi do naszego życia, a nie za to, co z niego zabiera. Szukajmy ludzkich wartości. Nie skreślajmy kogoś dlatego, że jest chory, albo biedny. Właśnie taka osoba, może dać nam niezmierzone pokłady szczęścia, a nie smutek i ból. 

To chyba wszystkim znany fragment z Pisma Świętego dotyczący miłości:

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę, i wiarę miał tak wielką, iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał – byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje." 1 Kor 13:1-8

Oraz może mniej znany fragment:

"A oto mój nakaz: Miłujcie jedni drugich, tak jak Ja was umiłowałem. Największa zaś miłość, na jaką człowiek w ogóle może się zdobyć, polega na tym, że ktoś oddaje swoje życie za swych przyjaciół." Jana, 15:12-13

W sumie, fajnie byłoby najpierw być z drugim człowiekiem w przyjaźni, a potem dopiero zakochać się i stworzyć związek. Taki oparty na skale, na Bogu.

Na tapecie mam taki fajny cytat, który przyświeca mi każdego dnia, który otrzymuję od Boga: "Nie mów TAK chłopakowi, jeśli on mówi NIE Bogu."